درباره نین جوتسو

نینجوتسو به معنای هنر سایه های پنهان،تقریباً در قرن ششم میلادی مذهب بودیسم وارد کشور ژاپن گردید و منجر به درگیری بین کسانی که می خواستند بودیسم را به صورت یک مذهب رسمی در آورند و کسانیکه از مذهب شینتوئیسم به عنوان مذهب ملی طرفداری می کردند ، شد. بر طبق شواهد موجود پیشینیان نینجا های ژاپنی از طرفداران بودیسم بودند و به همین دلیل یاغی نام گرفتند. آنها در اوایل قرن هفتم برای فرار از شکنجه مذهبیون و کشته نشدن توسط نیروهای سلطنتی به کوهستان های نزدیک کیوتو رفتند و بعد ها یامابوشی یا زاهدان کوهستان نام گرفتند. آنها فلسفه ی عارفانه ی خود را بر پایه ی واقع بینی عملی پایه گذاری کرده و برای حمایت از خود ، دانش و تمرین هنرهای رزمی و استراتژی نظامی را با ترس روانی و قدرت های اسرار آمیز ترکیب کردند تا بتوانند با نیروهای نظامی کم خود ، در دل دشمنان رعب و وحشت ایجاد کنند. یکی از رهبران یامابوشی ها تلاش کرد که بین پیروان بودیسم و طرفداران شینتوئیسم صلح ایجاد نماید که نتیجه آن سرازیر شدن جنگجویان دولتی برای سرکوبی یامابوشی ها شد. البته این عمل نیروهای دولتی باعث شد تا یامابوشی ها یا نینجا ها به تکمیل فنون رزمی و جنگی خود که به وسیله ی آن در برابر دشمنان مقاومت می کردند بپردازند. در سال1192 با شروع دوران فئودال ژاپن، تعدادی از طوایف فامیلی نینجا ها منشعب شدند و به چریک های حرفه ای و نیروهای سری تبدیل گشتند که به استخدام اربابان ایالات مختلف )دایمیوها( در می آمدند. در بین سال های 1192 و 1333 میلادی تعداد مکتب های نینجا به 12 مکتب با تکنیک های خاص خود رسید. در اکثر این سال ها دو ایالت کوگا و ایگا در ژاپن توسط نینجا ها اداره می شد. خانواده های هاتوری، موموچی و فوجی بایاشی از معروف ترین خانواده های نینجا بودند. از تحقیقات به دست آمده عقیده بر این است که هنر رزمی نینجوتسو ریشه در قلب تاریخ کهن چین و ژاپن دارد. عقاید و نظرات فراوانی از شروع و گسترش این هنر رزمی در جهان وجود دارد. این عقیده که نینجوتسو همراه با آئین بودا به ژاپن وارد شده قوی تر و محکم تر است. در سال های گذشته در چین و ژاپن به مهارت های یک نینجا اهمیت فراوانی داده می شد. آنها یک نینجا را انسان فوق العاده می دانستند و به شدت از او می ترسیدند ، گفته می شود سرچشمه ی نینجوتسو قبل از ورود به کشور ژاپن به نام فاشو به معنای هنر سیاه چینی لقب داشته است و بعد از اینکه به کشور ژاپن وارد شد توسط ژاپنی ها اصلاح و به تدریج توسعه و ترویج یافت و به هنرهای رزمی زیبا ، سریع ، مخوف و پیچیده مبدل شد. در کشور چین معمولا نین جوتسو را با نام یین سین شو یا تکنیک های ناپدید شدن جسم می شناسند. اولین سند نوشته شده ای که در آن از نینجوتسو نام برده شده است کتابی سیزده جلدی مربوط به استراتژی های نظامی ( علوم لشکر کشی ) با نام هنر رزم که توسط سان تزو نوشته شده است. استفاده از نین جوتسو به عنوان یک تاکتیک نظامی در آخرین جلد این کتاب و در بخشی به نام یوما شرح داده شده است. هنر رزمی نینجوتسو با قدمت 800 ساله ریشه در تاریخ دارد و در حقیقت هنری است که مسئولیت پذیری را می طلبد. یک هنرجوی نینجوتسو برای پیروز شدن نیازمند اصول اولیه ای است که عبارتند از برخورداری از روحی قوی ، قلبی آزاد ، هوشی سرشار ، روحیه مبارزه طلبی، شرایط روحی عالی و تمرکز حواس. نینجا ها سیستم و نظم خاص و دقیقی داشتند که توسط یک رهبر که به آن جونین می گفتند اداره می شد و به کسانی که به نینجاها مأموریت می دادند چونین می گفتند. طبقات پائین تر که مأموریت انجام می دادند جینین نام داشتند. جینین ها در واقع هیچگاه دستورات را به طور مستقیم از جونین دریافت نمی کردند بلکه چونین ها به عنوان واسطه بین جونین و جینین ها عمل می کردند و دستورات و پیام های جونین را به جینین ها می رساندند. جینین ها برای انجام مأموریت با طرز استفاده ی اغلب سلاح های زمان خود آشنائی کامل داشتند و روانشناسی جامعه را به خوبی می دانستند و با همدیگر از طریق رمز ارتباط برقرار می کردند. اگر احیاناً یک نینجا به دام می افتاد و اسیر می شد ) که بسیار کم رخ می داد ( مردم او را زجر فراوان می دادند تا بتوانند اسرار آنها را به دست آورند. بعضی از خانواده های نینجا به دلیل جنگ داخلی دایموها به قدرت و نفوذ رسیدند و اغلب در مناطق ایگا و کوگا در شرق دریاچه ی بیواء اقامت گزیدند. ادانبون اگا که می خواست تمامی نیروهای نظامی ژاپن را متحد نماید در سال 1381 میلادی ارتشی متشکل از 41 هزار نفر را به جنگ نینجا ها که تنها 4 هزار نفر بودند ، فرستاد. در این نبرد نابرابر اغلب نینجا ها کشته و یا اسیر شدند و آن تعداد که توانستند ، به کوه ها فرار کردند و با مردم کوهستان به تکمیل فنون مخصوص خود و هر چه کاربردی تر کردن آن پرداختند و هنرهای رزمی خود را از پدر به پسر منتقل کردند. اساتید باستانی همه زیرک، اسرار آمیز و ژرف اندیش بودند. عمق دانش آنها غیر قابل اندازه گیری است. آنچه ما می توانیم انجام دهیم همانا تعریف ظاهر آنهاست. آنان افرادی هستند: زرنگ چون اشخاص آگاه از خطر. تسلیم پذیر چون یخ در مقابل آفتاب. مؤدب چون مهمان. .